van zelfhaat naar zelfliefde
Als ik terug kijk naar mijn jeugd, hoe ik mijzelf heb ervaren, was de zelf liefde ver te zoeken.
Ik hield totaal niet van mijzelf.
Ik wist volgens mij niet eens dat zelf liefde bestond.
Ik kon alleen maar gemeen, hard en boos zijn op/naar mijzelf. Bijna tot zelfhaat aan toe.
Ik dacht alleen maar aan anderen.
Wat zullen anderen van mij vinden.
Doe ik het wel goed genoeg?
De hele dag kon ik druk bezig zijn met alles perfect doen.
Om er achter te komen dat niet alles perfect was,
Dus ik had gefaald.
In de jaren dat ik zoveel mooie mensen heb mogen coachen,
is dit een thema wat veelvuldig herkend wordt en geleefd wordt.
Zelfliefde? Aan jezelf denken? Voor jezelf zorgen?
Nee, dat kan niet, mag niet, geen tijd voor, is arrogant.
Eerst anderen helpen en dan kom ik.
Er wordt zo veel van mij gevraagd en ik sta graag voor anderen klaar.
Er blijft dan weinig tijd voor mijzelf over.
Ja, die ken ik.
Toen ik moeder werd van mijn prachtige dochter, wilde ik het goed doen.
Maar ja wat is een ‘goede moeder’ zijn?
In mijn ogen (toen) zorgen dat mijn dochter gelukkig is.
Het hielp dan niet mee dat mijn dochter dagelijks uren lang huilde. Krijste.
Ik faal. Ik doe het niet goed, ik ben het niet waard. Spanning, stress. Ongelukkig.
Zelfliefde? Nee geen tijd, ik ben druk bezig om alles perfect te doen.
Ik leg de lat nog even wat hoger want ik denk dat het bijna lukt… BAM. Toch weer gevallen op de harde koude grond.
Het wordt donker.
Zucht.
Mijn ogen gaan open.
Ik word mij bewust.
Ik voel een diep verlangen dat ik zo mijn leven niet langer wil leven.
Ik voel een diep verlangen dat het anders kan.
Ik voel een diep verlangen dat ik wil ontdekken wie ik werkelijk ben.
In de diepste dagen van mijn leven voel ik het verlangen van Zelfliefde.
Het is zo koud IN mij. Het is zo kil IN mij, het is zo LEEG IN mij.
Die leegte heb ik altijd willen opvullen. Buiten mij. Van anderen, met eten, met goedkeuring.
Met vallen en op staan leerde ik hoe ik mijzelf kon geven wat ik nodig was.
Ik leerde te vertrouwen op mijn intuïtie.
Ik voelde doordat ik tot stilstand kwam, er ruimte ontstond om de connectie IN mij te ervaren.
Het begon zo klein. Met eens een glimlach in de spiegel naar mijzelf.
Het begon zo klein met een compliment te aanvaarden.
Het begon zo klein met mijzelf een bloemetje te gunnen en iets voor mijzelf te kopen.
AL die kleine stapjes… het zorgde voor een grote verandering.
Want ik voelde dat het tijd was om oude gewoontes en patronen los te laten.
Alles perfect doen? voor wie? Voor een ander? Waarom? Delete.
De lat te hoog leggen? Voor wie? Voor mijzelf? Moet dat? Nee? Delete.
En zo ontstond er – langzaam – maar wel merkbaar een afbuiging in mijn leven.
Van hard, streng, negatief en veroordelend naar mijzelf, kon ik mijzelf beetje bij beetje
toestaan om mezelf lief te hebben. Mijn grenzen aan te geven.
Me niets meer van anderen aan te trekken. Meer energie en kracht te voelen.
Vreugde en plezier in het leven te ervaren.
Wauw het leven was warempel leuker dan ik dacht.
Ik veranderde IN mij… en mijn buitenwereld veranderde met mij mee.
Omdat ik het anders zag. Omdat ik andere energie uitzond.
Omdat ik INNERLIJK werk verrichte en in de KERN begon.
Liefde groeit. Elke keer in fases, een dieper niveau.
Het is de herinnering in jezelf activeren, dat je al LIEFDE bént.
Van een zaadje wat geplant werd jaren geleden, begint de boom volop te groeien en zijn vruchten af te werpen.
Het is geweldig. Ik voel mij geweldig. Ik weet de tools, de stappen.
Ik weet wat ik kan doen als er een ‘storm’ voorbij komt.
Mijn verbinding is krachtiger. Ik leer mijzelf kennen.
Ik leerde accepteren, vanuit verzachting naar mijzelf te kijken.
Door de ontdooiing kon ik de echte Liefde, mijn Goddelijke Bron Voelen.
De vraag is elke keer: wil ik dit nog langer? Of wil ik Vrij zijn?
Bij mij is de keus nu snel gemaakt. Ik wil vrij zijn… IK BEN VRIJ!!! Omdat ik er voor Kies.